ROZDZIAŁ 11

Jechałem właśnie autem, jak zwykle pożyczonym od Daniela, kiedy zauważyłem Clare siedzącą na ławce w parku. Ucieszyłem się na jej widok, z resztą jak zawsze. Siedziała oparta ręką o oparcie zamyślona. Zaparkowałem w najbliższym możliwym miejscu i poszedłem w jej stronę. Kiedy stanąłem obok niej nie zauważyła mnie i wciąż dumała. Pstryknąłem jej przed oczyma i wtedy drgnęła i spojrzała na mnie.

-Diego…

-Co cię tak zahipnotyzowało? – zapytałem i przysiadłem się.

-Nic… co ty tu robisz? Śledziłeś mnie czy co?

-A skąd. Mówi się, że świat jest mały co nie?

-W sumie to tak. – przytaknęła.

-Jadę właśnie na casting. Mówiłem, że mimo pracy w szkole wciąż chcę działać w aktorstwie. Przedwczoraj dowiedziałem się o castingu więc tam jadę.

-A to powodzenia w takim razie. – uśmiechnęła się delikatnie.

-Jak chcesz to możesz ze mną jechać. – spojrzała zaskoczona. Chyba nie spodziewała się takiej propozycji.

-Diego… proszę cię. Jestem zakonnicą, nie wypada mi iść na casting.

-Weź, choćby dla towarzystwa. Stresuję się trochę. Miałem mało czasu na przygotowanie się. Pomogłabyś mi swoją obecnością. Proszę. – złożyłem ręce i zrobiłem proszącą minkę.

-No dobrze. – powiedziała po chwili. Z radości aż wstałem z miejsca i pomogłem jej wstać.

-W takim razie zapraszam do samochodu. – wziąłem ją pod rękę i poszliśmy do pojazdu. Po drodze Clari zadzwoniła jeszcze do klasztoru by powiadomić o miejscu swojego pobytu. Matka przełożona wydała się być niezbyt zadowolona, ale my byliśmy już w drodze. Na miejsce dojechaliśmy po piętnastu minutach.

-Jesteś pewien, że powinnam tam iść? Nie wiem czy to taki dobry pomysł.

-Jasne, nic w tym złego. Chyba jesteśmy przyjaciółmi, nie? Nic dziwnego w tym, że się wspieramy.

-Chyba masz rację. – odpiąłem pasy i wysiedliśmy z auta. Weszliśmy do budynku i odebrałem swój numer. W związku z tym, że byliśmy w miarę wcześnie miałem numer czternasty. Usiedliśmy na ławce czekając na moją kolej. Zaledwie chwilę później przesłuchania się rozpoczęły i pierwsza osoba weszła do środka. Przez kolejne pół godziny rozmawialiśmy sobie na różne tematy. Opowiedziała mi o tym jak matka przełożona zareagowała na zaplamiony habit i jak nie mogła tego doprać. Nieźle się uśmiałem słuchając tego. W prawdzie byłem sprawcą całego tego zamieszania ale warto było. Wieczór gdy malowaliśmy moje mieszkanie zaliczam do najlepszych wieczorów tutaj w Argentynie.

W pewnym momencie usłyszałem jak wołają numer trzynasty. Aż poczułem dreszcze na plecach i spoważniałem.

-Stres? – zapytała, położyła dłoń na moim ramieniu i spijała mi w oczy.

-Trochę tak.

-Nie przejmuj się. Dasz radę. Wierzę w ciebie.

-Dzięki. A ty jesteś pewna, że nie chcesz spróbować? – uniosłem brwi.

-Nie, jestem pewna. To twój moment. Na pewno zdobędziesz tą rolę i jeszcze odwiedzę cie na planie, zobaczysz. – zaśmiałem się.

-Dziękuję, że ze mną jesteś. – objąłem ją, a ona odwzajemniła uścisk. Ten moment minął tak szybko, że jeszcze nie zdążyłem jej puścić, a już usłyszałem swój numer. Odkleiliśmy się od siebie i wstałem.

-Daj z siebie wszystko. – usłyszałem jej głos za plecami i ruszyłem ku drzwiom.

*Clari POV*

Diego wszedł już do pokoju przesłuchań, a ja postanowiłam trzymać kciuki. Stresowałam się chyba bardziej niż on. Na korytarzu było coraz więcej ludzi. Nie to, że w niego nie wierzyłam, ale ilość kandydatów była ogromna. W końcu stwierdziłam, że nie jestem w stanie usiedzieć w miejscu i zaczęłam chodzić w tą i z powrotem. Miałam wrażenie, że trwa to wieczność. Nagle podszedł do mnie wysoki facet o jasnych włosach i z kilkudniowym zarostem.

-A siostrzyczka adresy pomyliła? – uśmiechnął się fałszywie.

-Nie… myślę, że nie. – wzruszyłam ramionami.

-Um, ale to casting do poważnego serialu. Zakonnica aktorka to raczej śmieszne. Chyba, że to jakaś postać, to rozumiem.

-Nie, to nie żadna postać, to ja. Przyszłam tu bo…

-Tu się przychodzi tylko w jednym celu. Żeby grać. A ty lepiej sobie odpuść. Wątpię żeby produkcja miała dostatecznie dobre poczucie humoru, żeby przyjąć taką klaunicę. – wtedy ktoś mocno szarpnął nim i popchnął go do ściany. To był Diego. Przybliżył się do niego trzymając go za koszulę.

-Boisz się, że zabierze ci rolę czy co? Gwarantuję, że zagrałaby lepiej od ciebie jakakolwiek rolę pajacu. Nie nauczyli cię w domu jak się traktuje kobiety tío? – warknął coraz mocniej zaciskając dłonie.

-No proszę, zakonnica i chłopaczek z Hiszpanii. Słodko. Puść mnie bo się ośmieszasz.

-Przeproś ją.

-Ani mi się śni.

-Powiedziałem, ze masz ja przeprosić! – krzyknął i cisnął nim o podłogę. Wtedy z Sali wyszedł jeden z organizatorów castingu.

-Co tu się dzieje? Co to ma oznaczać?!

-Ten koleś mnie zaatakował! On jest jakiś chory! – krzyczał mężczyzna leżąc na podłodze.

-Co byś się nauczył trochę szacunku dla dam. Słyszałem wszystko co mówiłeś i nawet nie raczysz przeprosić!

-Koniec tego! – przerwał mu facet z produkcji. – Cała trójka proszę stąd wyjść! Jesteście wykluczeni, przykro mi. Nie będziemy tolerować agresywnego zachowania! – Diego spojrzał jeszcze raz gniewnie na chłopaka, który mi dokuczał po czym objął mnie ręką przy plecach i wyszliśmy stamtąd. Ta sytuacja byłą przykra. Weszliśmy do auta bez słowa.

-Przepraszam Diego. – powiedziałam cicho.

-Co? Clari nie masz za co mnie przepraszać. To ja przepraszam ciebie. Musiałaś oglądać tą beznadziejną scenę.

-Ale… przeze mnie straciłeś rolę. To była dla ciebie wielka szansa…

-Tym się nie przejmuj. I tak poszło mi beznadziejnie. Do tego wszystkiego okazało się, że nie chcą Hiszpana do tej roli więc przegrana pozycja z góry. Nie miałem nawet co czekać na wyniki.

-Na pewno nie było tak źle.

-Oj było. Zestresowałem się i zapomniałem tekstu. Jeszcze nigdy się tak nie skompromitowałem. – nastała chwila ciszy. Diego nie odpalał jeszcze samochodu. Oparł głowę o kierownicę i starał się opanować nerwy po bójce.

-Diego…

-Tak? – powiedział już spokojniej.

-Dziękuję.

-Za co? – zdziwił się.

-Za to, że mnie obroniłeś na przykład. Jeszcze nikt nigdy tego dla mnie nie zrobił. I ogólnie, że mnie ze sobą zabrałeś. Nie wiesz nawet jak dużo to dla mnie znaczy.

-Clari – pogłaskał delikatnie mój policzek – zrobiłbym dla ciebie nawet i więcej. – Spojrzał mi głęboko w oczy, a ja utonęłam w jego szarych oczach. Nagle wziął rękę i odwrócił się do kierownicy po czym odpalił silnik i ruszył.

Kiedy już dojechaliśmy Diego zaparkował samochód i weszliśmy do środka. Miał do obgadania jeszcze coś z ojcem Danielem. Szliśmy spokojnie rozmawiając gdy z gabinetu wyszła matka przełożona razem z… o nie!

Szybkim ruchem pociągnęłam Diego za ścianę tak by nie było nas widać.

-Co jest grane? – zapytał wyraźnie zaskoczony moich zachowaniem.

-Nie, nie, nie! To nie może być on! – zakryłam twarz dłońmi.

-Kto? Nie rozumiem. Clari…

-Shh! – uciszyłam go i zaglądnęłam po cichu jeszcze raz na towarzysza matki przełożonej by upewnić się czy się nie przewidziałam. Ku nieszczęściu widziałam dobrze. To był mój brat - Agustin.

***

CZAN CZAN CZANNNNN, Lubię kończyć rozdziały w takich momentach (pozdrawiam wszystkich scenarzystów, którzy mi to robią w serialach </3). I no... tym razem nie zapomniałam! Jedyne co, to muszę się pospieszyć z pisaniem bo mi zaczyna brakować rozdziałów haha. Jak zawsze zapraszam do komentowania i zaglądania na mów tt @hellopala i ask @FastPala00 oraz YouTuba do oglądania moich filmików. Lowe,

Pala